Προέρχεται από την ελληνική λέξη κλάδος, κλαδί, κλαρί = ξύλο.
Σε πολλά νεοελληνικά συγγράμματα αναφέρεται και ως ευθύαυλος.
Κατατάσσεται στα ξύλινα πνευστά επειδή παλιά κατασκευαζόταν αποκλειστικά από ξύλο.
Κατασκευάζεται σε διαφορετικά μεγέθη για να προσαρμόζεται σε διαφορετικές εκτάσεις:

• Μεγάλο σορπράνο,
• μικρό σορπράνο,
• άλτο ή βαρύτονο και
• μπάσο.

Έχει επίμηκες σωληνωτό σχήμα, ενώ στο σώμα του διακρίνονται έξι βασικές οπές μπροστά και μία οπή στην πίσω πλευρά, μοιάζοντας οπτικά με φλογέρα και άλλα αντίστοιχα πνευστά μουσικά όργανα. 

Επιπλέον όμως, έχει και μια σειρά από μεταλλικά κλειδιά που καλύπτουν ή αποκαλύπτουν άλλες οπές στο σώμα του.
Ο ήχος του προέρχεται από το παλλόμενο επιγλωσσίδιο που βρίσκεται τοποθετημένο στο επιστόμιο στην κορυφή του οργάνου, και στο οποίο στερεώνεται μέσω του σφιγκτήρα.
Ο συνδυασμός των καλυπτόμενων και αποκαλυπτόμενων οπών του δίνουν τη δυνατότητα εξαγωγής μιας μεγάλης έκτασης ήχων, πάνω από τρεις οκτάβες, ανάλογα με τις ικανότητες του οργανοπαίκτη.

Οι σπουδές στο κλαρίνο μπορούν να ξεκινήσουν από την ηλικία των 8 περίπου ετών.
Πριν από αυτή την ηλικία μπορεί το παιδί να διδαχθεί για ένα ή δύο χρόνια φλογέρα.
Στα μαθήματα του κλαρίνου, όπως άλλωστε σε όλα τα πνευστά όργανα, γίνονται ασκήσεις εισπνοής του αέρα από το διάφραγμα και όχι από τα πνευμόνια.
Το ρεπερτόριο ξεκινά με ειδικές ασκήσεις αλλά και μικρά μουσικά κομμάτια που είναι πολύ ευχάριστα, κλίμακες, αρπισμούς και βέβαια καθώς προχωρά η σπουδή, σε γνωστά κομμάτια...